Afgelopen zondag ging ds. Hans van Dalen bij ons voor.

Deze week was de vijfde brief uit het boek Openbaring aan de orde.
De brief aan de gemeente te Sardes.
In de tijd dat de brief door Johannes geschreven werd een rijke stad; de hoofdstad van Lydië – dat was (in die tijd) een provincie (‘conventus’ genoemd) in het Romeinse Rijk.
De buitenkant van de stad – althans: van de christelijke religie die er beleden werd – leek mooi, maar Johannes zegt van de binnenkant dat die ‘dood’ is.
Johannes roept op tot omkeer.
Het woord ‘naam’ speelt een belangrijke rol in deze brief.
Johannes schrijft dat de naam van degenen die trouw blijven aan God en zijn Woord niet zullen worden weggestreept uit het boek van het Leven.
Ds. Van Dalen hield ons voor dat onze naam ook is opgeschreven op Gods rol.
‘Als we in ons leven het lampje van geloof, hoop en liefde brandend houden, onthoudt de HEER onze naam’ zo gaf ds. Van Dalen aan.
Dan ontvangen we vergeving en vrijspraak voor Gods rechterstoel

Afgelopen zondagavond was er een speciale kerkdienst over het thema ‘bijna-dood-ervaring’.
Ds. Van Dalen sprak, op basis van het boek ‘Eindeloos bewustzijn’ van Pim van Lommel, over de vraag hoe dit wordt beleefd binnen onze christelijke religie.
Een boeiende en leerzame dienst!

Volgende week zondag hoopt ds. Van Dalen bij on voor te gaan.
We hopen dat u er dan allemaal weer wilt zijn. Dan komt, D.V. de brief aan de gemeente te Filadelfia aan de orde.
Enkele dagen later is er een eredienst in verband met Biddag voor gewas & arbeid. Dan zal ds. van Dalen ook voorgaan – en hij hoopt dan de brief aan de gemeente te Laodicea te bespreken.
We hopen dat u ook deze dienst niet wilt overslaan en erbij aanwezig wilt zijn.

Hoeveel ‘lijdenszondagen’ zijn er eigenlijk?
Een simpele vraag waar een duidelijk en eenduidig antwoord op gegeven kan worden, zo lijkt het.
Desgevraagd zullen de meeste mensen zeggen ‘zeven’.
Als de vervolgvraag is wat dan de Eerste Lijdenszondag is (in 2014) zullen de meesten antwoorden met ‘9 maart’.
Die dingen zijn echter niet te combineren: als 9 maart de Eerste Lijdenszondag is, zijn er nog maar zes zondagen tot Pasen en geen zeven.
Een bron van verwarring dus.
Daarom een korte stukje onderricht.
Traditioneel is in de protestantse kerken het aantal lijdenszondagen gekoppeld aan het aantal Kruiswoorden.
Dat zijn er zeven – aan het einde van dit stukje vindt u als geheugensteuntje deze zeven uitspraken.
De eerste lijdenszondag is dus (dit jaar) niet op 9 maart, maar was (al), op 2 maart.
De verwarring ontstaat omdat we ook de zgn. ‘veertigdagentijd’ kennen. Dit is de tijd van 40 dagen vóór Pasen.
Een tijd van inkeer, bezinning en gebed. En het is ook niet toevallig dat dit veertig dagen zijn.
Het getal veertig heeft in de Bijbel een symbolische betekenis en houdt eigenlijk altijd verband met iets wat ‘zwaar/moeilijk’ is (Noach hield de ark veertig dagen gesloten, het volk Israël trok veertig jaar door de woestijn, Jezus verbleef veertig dagen in de woestijn).
De eerste dag van de veertigdagentijd is (dit jaar) 5 maart, dat is in de katholieke traditie ‘Aswoensdag’.
Het is – in de katholieke traditie – ook de tijd ná Vastenavond: ‘vastentijd’.
Als u van 5 maart telt tot Pasen (20 april) komt u niet tot 40, maar tot 46 dagen, 6 ‘te veel' dus.
Dat komt weer omdat de zondagen in de vastentijd geen vastendagen zijn en ook niet worden meegeteld voor de veertigdagentijd…..
Zo zijn er dus zeven lijdenszondagen en zes zondagen in een veertigdagentijd die – strikt naar de kalender bezien- 46 dagen telt…..
De zeven kruiswoorden waarover hiervóór gesproken werd zijn:
1. Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen. (Lucas 23:34)
2. Voorwaar, Ik zeg u, heden zult gij met Mij in het paradijs zijn. (Lucas 23:43)
3. Toen nu Jezus Zijn moeder zag, en de discipel die Hij liefhad, bij haar zag staan, zei Hij tegen Zijn moeder: Vrouw, zie, uw zoon.
Daarna zei Hij tegen de discipel: Zie, uw moeder.
En vanaf dat moment nam de discipel haar in zijn huis. (Johannes 19:26, 27
) 4. Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten? (Mattheüs 27:45)
5. Mij dorst. (Johannes 19:28)
6. Het is volbracht! (Johannes 19:30)
7. Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest. (Lucas 23:46)

Het gebruik om in moeilijke tijden een aparte bededag te houden, is ontstaan in de Middeleeuwen.
Er waren toen vaste bededagen. Daarbij ging het vooral om omstandigheden op wereldlijk terrein: oorlog, honger, watersnoodrampen, etc.
Na de reformatie, toen grote delen van Nederland het katholicisme voor het protestantisme verruilden, werd het houden van bededagen in de protestantse kerken overgenomen.
In 1578 werd er door de Synode van Dordrecht bepaald dat er tijdens oorlog en andere rampen massaal gebeden en gedankt moest worden.
Wanneer er vervolgens een bid- of dankdag nodig was, werd dit door de landelijke of provinciale overheden uitgeschreven.
Een vaste dag om te danken werd in 1658 in de provincie Overijssel vastgesteld: "dat alle jaren op den eersten Donderdag in de Mey door de geheele Provintie een Algemeene Vast- en Bededag tot afweeringe van Godes Plagen en het verkrygen van een gezegende Somer zal worden geholden,- en dat op den eersten Donderdag in September weder een Generale Dankdag voor de veelvoudige verkregen segeningen en weldaaden zal worden gecelebreert."
Het was toen dus een ‘dankdag – voor gewas’.Toen de industrialisatie toenam, is de viering veranderd in dankdag voor gewas én arbeid.
Tegenover de dankdag werd later ook een vaste dag om te bidden ingesteld, en wel op de tweede woensdag van maart.
Deze dag wordt biddag voor gewas en arbeid genoemd.
Dankdag wordt gehouden op de eerste woensdag van november, met uitzondering van Zeeland waar deze wordt gehouden op de laatste woensdag van november.
Lokaal kunnen er afwijkende data zijn.
In de Dordtse Kerkorde staat in artikel 66 dat de classis aangewezen is om in tijden van oorlog, epidemieën, vervolging van de kerk en andere algemene rampen een speciale biddag of gebedssamenkomst uit te schrijven.
Scriba.